Ne Ovend em Advent
Ne Ovend em Advent
Et es Advent un wie mer säht, de schönste Zick em Johr.
Dat es de Zick, en d`r mer üverläht, wie et fröher einmol wor.
Ich jing jestern Oven dem düstere durch de Stroße, un lurten en helle Finstere erenn, dat soll mer als Oma och besser blieve loße, äver mer jing su villes durch d`r Senn.
En manche Zemmere brannten nur de Leechter, vum Krunleuchter oder ner Stehlampe en d`r Eck.
Mer soh och he un do alt ens Jeseechter, ich blieve stonn, halv vum Jebösch verdeck.
Ich kann üch nit verzälle, wie ich dä kähle, helle Ovend he jenoß, un ich dach bei mir em Stelle, wie schön es et doch he, en unserer stelle Stroß.
Un plötzlich feel minge Bleck no bovven, ich soh d`r schönste Adventskranz, dä ich je jesinn, dä an lange rude Bängeler, vun d`r helle Deck erunder hing.
Jeborjenheit un Wärme kunnt ich spüre, dä Döff no Kääze, Tanne un no wärmen Leech, ich jläuvten Kinderlache och zo hüre, un soh mich stonn, met andächtijem Jeseesch.
Ich kunnt sujar d`r Döff vun Plätzjer ruche, die ich fröher bei d`r Oma su jän oß.
ich künnt die Jeborjenheitn noch hück jebruche, die ich jeföhlt han, soß ich bei ihr om Schuuß.
Mer kom et vör, als söh ich tatsächlich, wat ich he en Jedanke vör mir soh.
Doch dann kom einer un maht janz bedächtig, die schwere Rolläden op einmol zo.
Ich dach bei mir, ich däts su jän ens schelle, un mich bei de Puute setzen op de Bank.
Ich leht mer Märcher, su wie fröher ens verzälle, wie ich se vun d`r Jroß jekannt.
Hinger Adventskalenderdürcher, möch ich lure, wat für d`r nächsten Dach dohinger litt, un wör et op dann, dät mer et bedure, mer weiß jenau, dat darf mer eijentich nit!
Doch dat alles es schon su lang her, mancheiner weht et nit verstonn, doch mir weht et Hätz noch schwer, wenn ich hedurch de Stroße jonn.
Ich sinn dat Beld, vun Wärme un Vertraue, of jitt et dat nit mieh, en unserer raue Zick.
Ich dunn mich immer widder dran erbaue, un dräume, doch de Kinderzick es wick.
Doch plötzlich wehden ich us mingem Draum jeresse, en elektrisch Leechanlag, die schalt sich en, un de Technik, mäht mer klor, dat ich enzwesche, schon ville Johre älder jewohde ben!
Helga Nettesheim < zurück zu Besinnliches und Humorvolles >