Joden Hunger

Joden Hunger

Ich lohch jenöchlich em Jade vun unsem Feriehüsje em Liejestohl, daach aan nix Schlächtes un koot vör dem Nörche, dat ich m`r vörjenommen hatt, kom e Auto aanjefahre.

Ich dät ens durch de Himbeere spingkse: aha de Nohbere us Kölle woren aanjekumme. Aan denne ehrem Auto müsse zehn Dörre jewäse sin. Paaf, paaf…. jingk dat aan einem Stöck un aan schlofewor nit mih zo denke.

Zoeesch wood der Jrill aanjestoche un wie dä janze Qualm sich jet vertrocken hatt, dät ich die Lück eesch ens fründlich, esu wie dat ming Aat ess, bejröße.

Drei decke Fraulück un e klein Mädche wooren aanjekumme.“Wo hat ehr dann ühre Vatter jelosse?“ hann ich jefroch.“Dä kommp wat später“ reef dat Klein, der muß noch wat arbeiten.“ „Wa`mer alles enjerühmp hann, du`mer allt ens jet koche,“ saht de Mamma.“Wat jitt et dann jots?“ frochten ich un de Doochter saht, „mer maachen Himmel un Äd“.“Ija“, meinten de Tant,“dä Püree mäht dat Marita esu lecker, do ka`mer sich draan vermaache.“ „Ojo“, saht et Marita, „dä maachen ich nor met Sahne!“ „Dat jläuven ich och, dat dat en deftich Meddagessen ess,“ hann ich jesaht. „wo hat ehr dann de Blotwoosch?“ „Die litt allt op dem Jrill“, reef et Marita“,“för jeder en Hälfte vunnem Kranz!“Op dem Jrill lohchen usser dä Blotwöösch noch e paar SchiefeSpeck un e paar Kotletts.“Mein Jott“, hann ich jedaach, „de wesse wovun se die Röllcher öm der Lievhann“. Meer leef et Wasser en der Mul zosamme, zomol ich doch allt widder ens en Schlankheitskur maht.

Dat et dä Lückcher nevveaan jot schmecken dät, dat kunnt mer durch de deechte Himbeerheck höre. Metlerwiel leefen die Madämcher en de Badeanzöch eröm. Et Marita jingk spöhle un die ander Zwei mahten et sich op ehre Lieje bequäm.

Ich dät noch ens spingkseun do sohch ich,dat op `nem kleine Desch, dä jenau zweschen die zwei Lieje passen dät, en jroße Dos Praline loch un die zwei Fraulück mahten die su pö-a-pö leddich. „Wells Do och e Pralinche hann?“, reef de Mamma. „Enä“, kom et us der Köch retor, „ich kan dann immer eso schläch op der Klo“. Flöck woren die Pralinen verdröck un et wor nix mih zo höre.

Ich laht mich widder op minge Liejestohl. Ov ich wahl jetz zo mingem Nörche köm? Ävver „Marita“, kom et jetz vun drüvve, „solle mer nit die Kotletts esse? Die wäden jo zieh, jetz sin se noch schön mangs“. Die Kotletts woren flöck jekäut. Do säht die decke Tant: „Dann esse mer och noch dat Speck.Et wör doch en Schand, wann dat ranzich wööd“.

Dann wor et stell. Fuul un pappsatt lochen se nevvenaan op ehre Lieje un stippten de Büch en de Sonn. Et dorte nit lang, do jov et drüvven e herrlich Schnorkskuzät, dat mer hätt meine künne sämplije Bäum en der Jäjend jinke perdü. Nor dat Klein dät adich em Jade spille.

Op eimol dät vun jäjenüvver ene Hungk wödisch belle un die Madämcher wooten vun däm Jebells wackerich. „Su en Jemeinheit“ reefen se, „et ess schleeßlich Meddachszick!“ Als wann dä Möpp sich dodran stören dät. „Ich maachen en Kann Kaffee“, reef et Marita un braht en jroße Kump voll „Berliner“ erus.

Dat Klein frochte mich: „Wollen Se auch ene Berliner haben?“  „Enä“ hann ich janz tapfer jesaht. Em Rüppche wor die Kump leddich. „Wann jlich dinge Mann kütt“, saht die decke Tant, „dann du`mer esse!“

„Unsen Herrjott hät allerhands Kossjänger“, saht ich för minge Mann. „Ävver kein, die nix esse“,  jov hä meer zo Antwoot!

Ich moot im räch jevve.

Genehmigt zur Veröffentlichung von Frau

Margot Eckes       … zurück zu Besinnliches und Humorvolles