D´r Weggemann

D`r Weggemann

Et Fritzje hät vum Zinter Määtes, ne Weggemann jekräje. Un dät ihn,
wenn hä schlofe jing, neven sich en et Bett erenn läje.

De Familisch wor nit risch, un of jov et dat nit,dat mer för d`r Määtesdach,
e Weggemännche kritt. Hä hat in och jestern, wie alle Dach, met en et Bett jenomme.

Äver dat wor, wie mer soh, däm Männche nit bekumme. Dä Weggemann,
dä wor janz weich, un däm Fritzje wor jetz klor, dat met däm Määtesweggemann, jet nit en Ordnung wor.

Hä dät et lang sich üverläje,wie sujet möglich es. Dä ärme Jung hat letze Nach, en et Bett eren jepiß.

Hä belorten sich dat Spell, un krät se vör Schreck beinah zo vill.
Denn ein Johr wahde, dat es lang, op su ne leckere Weggemann.

Wat soll ich mache, su dach hä sich, dat do jetz ne neue kriß? Villes jing im durch d`r Senn, doch jet Jescheites fehl im och net en.

Nur dat eine wor im klor, dat dä nit mieh zo bruche wor. Un janz bedröv froch hä de Mamm, wat mache mer met däm Weggemann?

Nä, wie do nur frore kanns, su säht se för dä kleine Panz. Dat bruchs do nit langzo üverleje, dä kanns do en d`r Müllemmer läje.

Nä säht dä Klein, dä bruche mer noch, dä kritt de Jroß, die zopp in jo doch!

Genehmigt zur Veröffentlichung von Frau

Helga Nettesheim …zurück zu Besinnliches und Humorvolles